Kolejny obóz 2014 roku już za nami

Już po raz XIV parafia Ewangelicko - Augsburska w Dzięgielowie zorganizowała obóz biblijno-wypoczynkowy dla dzieci z ubogich i wielodzietnych rodzin z Bieszczad. 

Kolejny raz obóz został zorganizowany przy wsparciu i gościnności Centrum Misji i Ewangelizacji naszego Kościoła w Dzięgielowie gdyż dzieci mogły mieszkać w budynku Syloe. Dzieci wypoczywały w terminie 31.07 - 07.08.2014 a przyjechało ich w tym roku 33, w wieku od 6 do 17 lat. 

Warto przypomnieć ze dzieci pochodzą w 100% z rodzin wyznania rzymsko-katolickiego. Jako parafia chcemy pamiętać o tym, aby nasza wiara była czynna w miłości wobec naszych własnych parafian w potrzebie, ale również i tych spoza niej, chcemy nieść im pomoc materialną i przesłanie Ewangelii Chrystusowej! Przez to widzimy, że nasz zbór jest oddychającym duchowo jak by na oba płuca, gdyż Bóg nam i tym rodzinom bardzo błogosławi i ochrania. 

Co roku mamy odzew wśród zborowników z Dzięgielowa, którzy włączają się w akcję pomocy poprzez wyprawki szkolne dla każdego dziecka, pomoc materialną, odzież, meble oraz ofiary pieniężne. Wspierają nas oczywiście sponsorzy z zewnątrz, osoby z innych parafii oraz co bardzo ważne Diakonia Kościoła i różne Parafie. Nie do przeliczenia na finanse jest pomoc i służba wolontariuszy, głownie młodzieży, która zajmuje się opieką i prowadzeniem zajęć; a nad całością od lat czuwa ciocia Halinka i nasz Ksiądz. Jesteśmy wszystkim bardzo wdzięczni za pomoc, wsparcie, ofiary i żarliwe modlitwy oraz Bogu, że czyni cuda i nam w tym dziele misyjnym błogosławi. 

Teraz krótka relacja jednego z wolontariuszy: 
Praca z dziećmi to nie lada wyzwanie. Z wielu opowiadań słyszałam, że te dzieci wymagają trochę więcej uwagi. Żeby przekonać się, że to prawda nie potrzebowałam wiele czasu. Burze, deszcz, złe samopoczucie, nieposkromiona energia 34 obozowiczów z Bieszczad to tylko część z problemów, jakie spotkały nas - kadrę około 15 opiekunów. Już od pierwszego wieczoru na schodach czy w łazience usłyszeć można było pytanie - czyja to bielizna?, w autobusie - daleko jeszcze?, a w pokoju opiekunów - ciotka poczeszesz mi włosy? (na przemian z - ciotka zawiąż mi buty). Szczerze podziwiam wszystkie osoby, które już od lat angażują się w organizację tego obozu. Wymaga to wiele trudu, poświęcenia i cierpliwości, bo któż nie zdenerwuje się widząc dym z gaśnicy. Jednak wszystko to rekompensuje uśmiech na twarzy dzieci wskakujących do basenu, ich wesoły śpiew podczas wycieczek górskich, zadowolenie z siebie, gdy uda im się wejść na szczyt ścianki wspinaczkowej i radość, gdy nagle ciocia i wujek zjawiają się z pudłem pełnym lodów. Myślę, że wszystkie zajęcia, społeczności, modlitwy, wycieczki i atrakcje były dla dzieci, nawet, gdy trochę marudziły, bardzo wartościowym czasem. Ale nie tylko dla nich. Słuchając opowiadań z lat poprzednich doszłam do wniosku, że wszyscy nie są przypadkowymi ludźmi małymi czy dużymi, zebranymi w Dzięgielowie, ale z roku na rok, poznają się, zacieśniają więzi i tworzą na tydzień (a w myślach na pewno o wiele dłużej) jedną wielką rodzinę. Cieszę się, że i ja w tym roku mogłam stać się jej częścią. 

• ◄ poprzednia aktualność
• 11 / 11